ارزیابی تاثیر میزان دسترسی به وسایل حفاظت فردی بر سطح استرس کارکنان درمانی در اپیدمی کرونا

 

هدف:

بررسی تأثیرمیزان دسترسی به وسایل حفاظت فردی در میزان استرس کارکنان بیمارستان که در مواجهه با بیماران مبتلا به کووید ۱۹

روش کار:

این تحقیق در دو مرحله در بیمارستان جم انجام شد.مرحله اول اسفند۱۳۹۸، زمانی که بیماری تازه گسترش یافته بود و وسایل حفاظت فردی کافی نبودو مرحله دوم اسفند ۱۳۹۹ انجام شد، زمانی که بیش ازیکسال از شیوع آن گذشته بود و این وسایل به میزان کافی در اختیار کارکنان قرار گرفت. در هر دو مرحله پرسشنامه در اختیارکلیه کادر درمانی (پرستار ، منشی و..) و غیر درمانی (خدمات ، تاسیسات ، آشپزها و..) قرار گرفت در این روش ،از پرسشنامه ENSS برای ارزیابی استرس کادر درمان و از پرسش نامه Osipow برای ارزیابی استرس کادر غیر درمان استفاده شد. همچنین اطلاعات دموگرافیک مانند شغل، محل کار، جنس،سن، تحصیلات و شیفت کاری دریافت شد.تمرکز تحقیق بر روی علائم فرسودگی و استرس شغلی در کارکنان بود.تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه ۲۶٫۰ (IBM Corp) انجام شد.سطح معنی داری در ۰۵/۰ = α تنظیم شد و همه آزمون ها ۲-tailed بودند.

نتایج:

در هر دومرحله بیشتر افراد زن ، پرستار ، شب کار ، تحصیلکرده و ۴۰-۲۰ ساله بودند.در مرحله اول ۶۹٫۶٪ از کل شرکت کنندگان و در مرحله دوم ۴۴٫۱٪ علائم استرس شغلی را گزارش کرده اند.درمرحله اول، زمانی که بیماری کرونا تازه شروع به گسترش کرده بود و این وسایل به اندازه کافی در دسترس کادر درمانی نبود، در مقایسه با مرحله دوم مطالعه، که یک سال پس از گسترش بیماری بود و این وسایل به اندازه کافی در دسترس کارکنان بود، میزان استرس۲۵٫۵٪ کاهش یافت در هر دو مرحله، بین سن،جنس، شیفت کاری و سطح استرس کارکنان رابطه معنی داری وجود نداشت.در هر دو مرحله، میزان استرس درمنشی ها و کارکنان تاسیسات بیشتر بود.در هردومرحله،رابطه معناداری بین محل خدمت کارکنان و میزان استرس وجود داشت. نکته مهم این که اگر سیاستها، دسترسی به وسایل حفاظت فردی و کنترل عفونت کافی باشد، می توان این بار بهداشت روانی را کاهش داد.این مطالعه نشان داد بیش از ۸۵٪ کارکنان از رفتن به محل کار خود وحشت داشتند.بااینکه پرستاران در تماس مستقیم با بیمار هستند وعلائم استرس در آنها زیاد است، مطالعه حاضر نشان میدهدکه منشی ها و کادر غیر درمانی نیزدر معرض خطر استرس هستند و معمولاً نادیده گرفته میشوند.این مقاله از مجله
Medical and research publicationsانگلستان تاییدیه گرفت و بعنوان بهترین مقاله سال ۲۰۲۱ انتخاب شد.

 

نویسندگان: نیکی صادقی پور، دکتر بابک حیدری اقدم